O tym co Antoś myśli o duchach.

Byliśmy w  Karniowicach i próbowaliśmy uśpić Antoniego. Przeszkadzała nam w tym burza, a fakt, że pokój mamy na poddaszu również nie ułatwiał sprawy. Towarzyszył nam dudniący o dach deszcz i grzmoty.

Antoś: Burza. Chyba się trochę boję.

Ja: Nie bój się Antosiu, jesteśmy tutaj z Tobą.

Antoś: Duchów się boję.

Macio: Duchy nie istnieją.

Ja: Widziałeś kiedyś ducha?

Antoś: Nie. 

Macio: Ja też nie.

Ja: Też nigdy nie widziałam.

Antoś: A wiesz? Wiesz, że duch to pościeradło?!

My: (Wybuchamy śmiechem, nawet nie zdążyliśmy mu powiedzieć, że "prześcieradło")

Antoś: Tak! Przecież wygląda, jak latające pościeradło.

Nasze trzy oblicza!

Modele:

Świry:

My:

Kurcze... na tym ostatnim to chyba jednak bardziej jak świr wyglądam :).

Rękawka na Kopcu Krakusa!

Na Rękawkę wybierałam się już od siedmiu lat, czyli od kiedy zamieszkałam w Krakowie.
A to zostałam dłużej u Mamy po świętach. A to padało. A to nam się z Martą nic nie chciało. A to coś. A to byłam w Danii. A to zapomniałam. A to Antek chory.

Teraz zasadę mamy taką: Nie ma co planować, tylko pakować koszyk i ruszać w drogę. Tak będą się spełniać nasze małe i duże marzenia :). Przecież nawet nasz ślub był spontaniczny :).

Antoś ma kino bambino.

Brawo!

Dzwonię do M. 

-Macio, kup warzywa. Nie ma chleba. Są drożdże, to potrzebna będzie mąka!

-Juhuhu! Będą bułki! 

I "pokron" musiał być :)

A to największa atrakcja dla wszystkich dzieci, ale nie dla mojego.

Wprawdzie na początku zachwyt był, bo przecież wata wygląda imponująco i jest mega słodka.
Co z tego, skoro brudzi ręce... :)

O cieszeniu się.

Przyszła dzisiaj do mnie niespodzianka od Siostry. Prosto z Paryża. Grubaśna koperta wypełniona pięknymi francuskimi znaczkami. Zaczęłam je przeglądać, zachwycać się nowymi seriami, sortować, przekładać.

Tymczasem Macio rozmawiał przez telefon z Martusią: Kinga? Przyszły jej znaczki, układa je i cieszy się jak dziecko.

Antoś na to: Nie Tato! Mama cieszy się jak rodzic. 

Pierwsza wizyta Antoniego w górach.

Antoś w górach, jak to poważnie brzmi. Prawda jest taka, że wyjechaliśmy kolejką na Gubałówkę :).

Nasza przygoda skończyła się tak: 

Zaufałam słowom: Z powrotem to tylko z 10 minut się idzie. Spokojnie sobie zejdziemy. 

Mój mały-duży mężczyzna.

Rok temu w Skale.